Slátur

Það er dúndurgangur í undirbúningi fyrir árstíðavillt Þorrablót hér í Christchurch. Það er búið að skipta verkum á meðal Íslendingana hér úti og það sem er m.a. í burðarliðnum er kæst Skata, síld, hákarl, harðfiskur, kleinur, ástarpungar, lifrarkæfa, flatkökur, pönnukökur, hangiket, uppstúfur, rófustappa, svið og í gær komum við svo öll saman heima hjá Maríu og Berg og tókum slátur! Flestir voru held ég að þreyta frumraun sína í að sauma keppina en það gekk allt framar vonum og voru teknir 30 lifrarpylsukeppir og 10 blóðmör og búið að smakka fyrstu suðu og bragðast alveg hreint ljómandi.

Kórtónleikar

Við fórum á kórtónleika hjá Birnu Líf á þriðjudaginn sem var mjög skemmtilegt. Birna Líf er í kór í Christchurch School of Music sem er til húsa í gamalli og fallegri byggingu. Við getum ekki alveg sagt að okkur finnist við vera algerlega óhult þegar við erum þarna inni og tókum nú eftir óþægilega mörgum sprungum þegar við vorum á leiðinni út aftur. En tónleikarnir voru mjög skemmtilegir og Birna Líf hefur greinilega mjög gaman af því að vera í þessu kórstússi. Læt fylgja með eitt video af tónleikunum.

Afmælisveisla Árna Kristins

Við héldum upp á afmælið hans Árna Kristins í blíðskaparveðri í dag. Allir vinir hans komu og var aldeilis mikið fjör. Við leigðum hoppukastala fyrir daginn sem passaði í garðinn hjá okkur með herkjum (þurfti aðeins að grisja trjágreinarnar). Svava bakaði þvílíka snilldar súkkulaðiköku sem Árni Kristinn hafði valið sér úr afmæliskökubókinni okkar. Kastalinn kom til okkar klukkan 11 um morguninn og má segja að krakkarnir hafi verið að hoppa í honum stöðugt fram til 1600 þegar hann var tekinn niður. Smáhlé til að borða og blása á kertin. Árni Kristinn fékk fullt af Ben 10 dóti, m.a. Ben 10 úr sem er með ljósi og hann er með uppi í rúmi eins og er að lýsa upp í loftið, ekki ólíklegt að héðan í fra verði ekki hægt að fara nokkuð án þess að vita hvar úrið er. Eina vandamálið við þennan hoppukastala var það að þegar foreldrarnir komu aftur að ná í krakkana sína þá gekk vægast sagt erfiðlega að ná þeim út í bíl. Árni Kristinn virtist í það minnsta afskaplega lukkulegur með daginn.

Árni Kristinn 5 ára

Árni Kristinn er orðinn 5 ára og að byrja í skóla. Hann og Birna Líf eru búin að hlakka mikið til afmælisdagsins af því að þá löbbum við öll niður brekkuna og í skólann. Árni Kristinn var búinn að fara í eina skólaheimsókn, en hinar 2 sem hann átti að fara í féllu niður þar sem skólinn var lokaður eftir jarðskjálftann. Það var búið að baka súkkulaðiköku og skreyta allt í eldhúsinu og svo vöktum við Árna Kristinn með afmælissöngnum. Það var því veislu morgunmatur með súkkulaðiköku fyrir fyrsta skóladaginn....ekki amalegt það. Hann fékk svo fullt af pökkum, m.a. Spidermanbúning, legodót og fjarstýrðan bíl. Hann er ekki lítið montinn með að vera orðinn skólastrákur og sagði við mömmu sína.....,,þú verður að kaupa handa mér ný föt" þar sem hann vill ekki lengur vera í fötum með merkimiða sem segja 4ra ára.
Það gekk bara vel fyrsta skóladaginn og hann var lukkulegur með daginn. Hann var bara stutt fyrsta daginn og fór líka í Montessori leikskólann þar sem hann var kvaddur með pompi og prakt. Afmælisveislan verður svo haldinn á sunnudaginn kemur.

Jarðskjálfti í Christchurch

Laugardaginn Þann 4 september 2010 voum við fjölskyldan vakin við óþyrmilegan jarðskjálfta sem reyndist vera 7.1 á Richter. Ég hafði verið búin að vera með krakkana ein frá því á þriðjudeginum því Hilmar hafði farið til Melbourne á ráðstefnu og hafði ákveðið að fluga tilbaka um leið og henni lauk en var því ekki komin heim fyrr en um hálf tvö aðfara nótt laugardagsins. Hilmar var því aðeins búin að vera heima í 3 klst þegar kl 04:35 við hrukkum upp við snarppan hristing. Ég hentist fram úr rúminu eins og hægt er komin 7 mánuði á leið, og flýtti mér eins hratt og hægt var á eftir Hilmari sem hafði stokkið fram úr og inn í svefnherbergi krakkanna.Það var algert niðamyrkur þar sem rafmagnið var farið og því engin götuljós eða ljós í húsinu og hristingurinn gerði það að verkum að erfitt var að feta sig áfram í myrkrinu. Hilmar stóð hjá krökkunum sem sváfu í kojunum og reyndi að róa þau. Á meðan ég stóð í dyragættinni og beið eftir að Hilmar kæmist með þau til mín í dyragættina. Allt í kringum okkur hristist og skalf og innan úr eldhúsi mátti heyra þegar glös og diskar hrundu í gólfið og brotnuðu, bókahillur hristust og úr þeim allt sem dottið gat. Loks koms kom stutt pása eftir að því virtist endalausann tíma og Hilmar gat lyft krökkunum úr kojunum og komið með þau inn í dyragættina. Strax á eftir þá byrjuðu eftirskjálftarnir sem voru töluvert sterkir og við stóðum eins og negld í dyragættinni og reyndum eftir fremsta megni að vera róleg og vonuðum að húsið okkar, sem stendur upp fjallshlíð færi ekki af stað niður hlíðina. Eftir um það bil 20 mínutur ákvaðum við að við værum best sett fram í anddyri þar sem ekkert gat hrunið á okkur þar. Nú hefði komið sér vel að vera búin að útbúa einhverskonar neyðarpakka með luktum, batteríum og útvarpi , en það var nú eitt af því sem við vorum alltaf að fresta og gerðist aldrei. En ljós vildum við fá og Hilmar klæddi sig í skó, til þess að skera sig ekki á glerbrotum við að leita að vasaljósi eða kertum. Svo heppilega vildi til að Árni Kristinn hafði verið að leika sér með vasaljós í rúminu sínu um kvöldið áður þegar hann var að fara að sofa og fann Hilmar vasaljósið eftir stutta leit í rúminu hans. Ljósið var töluvert dauft en nothæft samt og Hilmar fór inn í eldhús að leita að kertum og eldspýtum.. Eftir stutta leit inn í eldhúsi fann hann eldspýtur og kerti og var mikil léttir að geta séð í kring um sig. Ég gat teygt mig inn í herbergið til krakkanna í úlpurnar þeirra og klæddi þau í til þess að halda á þeim hita því þau voru auðvitað hrædd og skulfu af kulda, þreytu og hræðslu. Þegar búið var að finna kertin gátum við farið að leita að vasaljósum og líta betur í kring um okkur. Fljótlega fundum við höfuðljós og gátum þá farið að skoða í kring um okkur en enn var töluvert um eftirskjálfta þannig að við fórum ekki langt. Ég bjó um krakkanna í dyragættinni með sængum og koddum úr rumunum þeirra á meðan við Hilmar skipulögðum hvað við ættum að gera næst. Við ákváðum að finna öll útivistafötin okkar og útbúa matarkassa og safna vatni ef hægt væri til þess að búa okkur undir það versta. Fyrst ákváðum við að best væri að athuga með nágrannana okkar sem eru eldri hjón á níræðisaldri og vera viss um að allt væri í lagi hjá þeim. Hilmar mætti síðan Sam , nágranna okkar sem býr fyrir ofan okkur í hlíðinni en hann var einmitt að koma og athuga með okkur af því hann hélt að Hilmar væri enn í burtu, en það er gott að vita til þess að eiga svona góða nágranna. Annað sem var merkilegt er að skömmu eftir að stóra skjálftanum lauk var töluverð umferð upp í fjall því fólk var hrætt um að nú myndi fylgja Tsunami, sem var ekki.

En semsagt í dyragættunum og anddyrinu hímdum við í nokkrar klst og þar sem engin gat sofnað aftur ákváðum við að byrja bara daginn og fengum okkur morgunumat á gólfinu í anddyrinu. Eftir skjálftann reyndum við að hafa samband heim til Íslands en náðum ekki í gegn en fengum txt frá Michelle í USA sem hafði þá strax heyrt af jarðskjálftanum. Hún gat svo haft samband heim til Íslands fyrir okkur í gegnum Ásdísi. En við vorum ekki enn búin að útvega okkur batteri í útvarpstæki og um kl 07 ákváðum við að athuga hvort einhver væri búin að opna niður í Lyttelton bænum. Hilmar fór niður í bæ og var þegar komin röð þar sem fólk var að kaupa upp allt sem hægt var til þess að byrgja sig upp, sér í lagi brauð, mjólk og batterý. Hilmar fékk sem betur fer batterí í útvarpið og við fengum fréttir af hamförunum og gátum heyrt tilkynningar frá almannavörnum.

Um kl átta ákváðum við að eftirskjálftarnir hefðu minnkað nógu mikið til þess að við gætum fært okkur inn í stofu og lagt krakkana í stofusófana. Við fórum yfir það með krökkunum hvað ætti að gera ef annar skjálfti kæmi, þá ættu þau að hlaupa fram í anddyri eða undir stofuborðið. En Árni Kristinn var alls ekki tilbúin að samþykkja að stóri skjáfltinn hefði verið jarðskjálfti af því að eins og hann sagði ,, við fórum ekki einu sinni undir borð eins og kennarinn minn sagði að ætti að gera'' og fyrst að við fórum ekki undir borð var enginn jarðskjálfti. En krakkarnir höfðu næg tækifæri á að henda sér undir borð það sem eftir lifði dags þar sem skjálftarnir héldu áfram að koma. Við fengum svo aftur rafmagn um kaffileytið sem var mikil léttir. Við vorum þó vel sett með kamínu til að hita húsið og gas til að sjóða vatn. Við fórum vel út úr þessum skjálfta en margir hér í Christchurch hafa misst hús og innbú. Miðbær Christchurch hefur farið einna verst út úr skjálftanum og er stór hluti af húsunum þar í rúst eða svo illa farin að rífa þarf þau af öryggisástæðum. Kaiapoi er annað hverfi sem hefur farið illa út úr skjálftanum og stóran hluta heimila þar þarf að rífa. Flest húsin hér í Lyttelton hafa farið vel út úr skjálftanum. Einna helst er um að ræða að skorsteinar hafi losnað eða hrunið og sögulegar gamlar byggingar í miðbænum hafa skemmst . Næstu tveir sólahringar hafa síðan verið litaðir af reglulegum eftirskjálftum stórum og smáum og vakið okkur nokkrum sinnum hverja nótt. Á þriðjudagsmorgni kom svo töluvert snarpur skjálfti 5,1 sem átti upptök sín hér rétt fyrir utan Lyttelton. Þetta hristi upp í fólki þar sem flestir voru farnir að vona að þessu færi að ljúka. Nú eru liðnir sex dagar og síðasta nóttin var sú fyrsta sem við sváfum án þess að vakna upp við jarðskjálfta. Við erum nú farin að vona að þessu sé að ljúka. Krakkarnir eiga að fara í skólann á mánudaginn þannig að lífið er nú smám saman að komast í samt lag.

Steggjapartí

Febrúar 2010, Mikki og Rosie eru að fara að giftast og því fylgir að sjálfsögðu steggjapartý fyrir Mikka. Ég, Bergur, Einar, Stulli, Jón Magnús og Oddur höfðum skipulagt skemmtilegan dag, við höfðum leigt skútu sem fór með okkur út frá Lyttelton Höfninni, vorum með nóg af bjór og skipperinn gaf okkur svo góðan rommsopa líka. Mikki fékk að reyna sig í koddaslag við okkur alla....og endaði jafnoft í sjónum. Eftir koddaslaginn, snorkluðum við eftir Paua skeljum sem voru grillaðir með hvítlaukssmjöri um borð í skútunni og runnu ljúft niður í fransbrauðs-samloku. Eftir bátssiglinguna eyddum við svo nóttinni í sumarhúsi í Purau þar sem eitt af því síðasta sem við gerðum var að vaða langt út í sjó í tunglskininu. Mjög skemmtileg og vel lukkuð steggjun.

Rækjuveiðar

Eitt af því merkilegra sem við gerðum á Norður-eynni í þessu ferðalagi var að stoppa við norðurenda Taupo vatns. Þar eru þeir með rækjueldi á risarækju. Þegar við vorum að keyra fram hjá þá sáum við skilti sem auglýsti veiðileyfi á rækjunum.....þetta urðum við að sjá. Við fengum leigðar 4 bambus-stangir með smá girni á endanum og litlum öngli. Svo fengum við niðurskorið uxahjarta sem beitu. Svo hófst veiðin, við vorum með nesti og nutum þess að sitja í góða veðrinu og biðum þess að það yrði bitið á.....sem gerðist eftir nokkra bið. Fyrst ná rækjurnar sér í beituna og svo sér maður girnið færast þegar rækja er að fara með bitann ,,heim''. Þar stoppar hún og þá á að lyfta stönginni varlega upp og voilla.....risarækja á endanum, spriklandi af öllum lífs og sálarkröftum. Árna Kristni leist nú ekki á blikuna og skaust í burtu í hendingskasti og kom svo aftur eftir smástund að skoða rækjuna þegar hún var komin í örugga fjarlægð í fötunni. Við veiddum á endanum 4 rækjur.....kostnaður var 50 dollarar eða 12.50 per rækju, en þær voru þó ágætar á bragðið

Rotorua

Eftir frábær áramót með Kelvin og fjölskyldu þá keyrðum við aftur tilbaka til Hawera með viðkomu á hverasvæðinu Rotorua. Það fyrsta sem við fundum þegar við keyrðum inn á svæðið var að sjálfsögðu hveralyktin......svolítið eins og að vera kominn heim til Íslands aftur. Þegar við spurðum krakkana hvort þau fyndu ekki góðu lyktina þá héldu þau reyndar að einhver hefði bara leyst vind! Við fórum og skoðuðum Maori þorp sem hafði grafist eftir gos, svipað og Pompei á Ítalíu, það var mjög áhugavert að skoða sig um þar. Eftir það fórum við um stórt hverasvæði sem var mjög flott, mismunandi lit vötn og ýmisskonar setlagsmyndanir. Það var merkilegt að sjá hvað Nýsjálendingar eru búnir að skipuleggja þjónustuna vel í kringum hverasvæðin með gangstígum og öryggisgirðingum. Eflaust gætu Íslendingar lært mikið af þeim í þessum efnum, en við vorum samt sammála um að það væri meira gaman að skoða þetta heima á Íslandi og þurfa ekki að vera að borga morð fjár fyrir að skoða svona náttúrugersemar

Ein mynd fyrir Sibba

Við sáum þessa mynd á leiðinni til Waihi beach og urðum að setja hana á netið fyrir Sibba sem er mikill Chuck Norris aðdáandi.

Áramót

Við ákváðum að eyða áramótunum á Waihi Beach með Kelvin, Wendy, Damon og Jared. Foreldrar Wendy eiga sumarbústað þar og þau buðu okkur að tjalda í garðinum hjá þeim yfir áramótin. Við keyrðum því alla leið frá Hawera til Waihi Beach á gamlársdag. Þetta tók náttúrulega allan daginn en krakkarnir stóðu sig furðuvel í þessari langferð eftir bugðóttum vegunum. Læt kort af leiðinni fylgja með til gamans.
Við Svava fórum svo á áramótatónleika með Dave Dobbyn, sem er einskonar Bubbi Nýja Sjálands, og voru það frábærir tónleikar. Á nýjársmorgun eru svo alltaf strandkeppni í boði strandvarðafélagsins á staðnum (Pabbi Wendyar hefur verið yfir því um árabil). Það er keppt í öllum aldursflokkum krakka og svo flokkum feðra/mæðra/ömmu/afa. Það er hlaupið á ströndinni og reynt að ná í annað hvort appelsínu eða kókoshnetu. Þetta var mjög gaman og yfirvegað hjá krökkunum. Ég tók að sjálfsögðu þátt í pabbahlaupinu og keppnisandinn þar var eins og á landsleik milli All Blacks og Wallabees. Ég reyndi að ná smáforskoti á 2 rumi sem voru sitt hvorum megin við mig og skutlaði mér á fyrstu kókoshnetuna, en fékk olnboga frá vinstri og svo hné frá hægri og kuðlaðist upp í sandinum. Ég spratt náttúrulega á fætur og stökk á einn pabbann sem lá yfir kókoshnetu sem hann hafði náð, ég náði að bora höndunum undir hann og ætlaði að fara að rífa hana af honum......en einhverra hluta vegna þá náði skynsemin yfirhöndum og ég fattaði aftur að þetta var víst allt í gamni gert......krakkarnir voru hins vegar sárir yfir þeirrri illu meðferð sem ég fékk. Birna Líf og Árni Kristinn kepptu að sjálfsögðu í sínum hópum í hlaupinu og Birna Líf tók líka þátt í keppni að hlaupa út fyrir bauju í sjónum og þótti mjög gaman. Við eyddum svo öllum deginum á ströndinni og þetta var tvímælalaust einn sá allra skemmtilegasti nýársdagur sem við höfum upplifað.

Tongariro National Park

Á milli jóla og nýárs fórum við til Tongariro National park þar sem er mikið af góðum gönguleiðum og eitt besta skíðasvæði þeirra hér á Norðureynni. Við fórum m.a. upp að skíðasvæðinu og gengum upp fjallið þar til krakkarnir komust í svolítinn snjóskafl til að leika sér...þeir urðu nú ekki stórir snjókarlarnir, kannski bara snjóálfar! Eftir fjallgöngun fórum við svo í 3 tíma göngu þar sem krakkarnir stóðu sig alveg eins og hetjur og við vörum akkúrat á uppgefnum göngutímum DOC. Læt nokkrar myndir fylgja með.

Taranaki

Hawera er suður af stóru eldfjalli sem heitir Mt Egmont eða Mt Taranaki og hér fyrir neðan fylgir Maori sagan um fjallið:
Ruapehu, the beautiful maid, was married to Taranaki. One day, while her husband was away hunting, she was wooed and won by Tongariro. When Taranaki returned at the end of the day he surprised the guilty pair. A titanic battle ensued in which Taranaki was defeated. He retreated towards the west coast, carving out the course of the Wanganui River as he went. When he reached the coast he moved northwards to the western extremity of the North Island, where he rested. There his great weight made the shallow depression which afterwards filled with water and became Te Ngaere swamp. Taranaki, or Egmont, as Cook named him, now sits in silence looking towards his wife and his rival. In spite of her infidelity, Ruapehu still loves her husband and sighs occasionally as she remembers him, while the mist, which drifts eastward from his head, is the visible sign of Taranaki's love for her. For his part, Tongariro, who despairs of ever possessing her again, smokes and smoulders with anger. To this day travellers in the Tongariro National Park see the basin called Rua Taranaki, “the Pit of Taranaki”, which lies to the east of the Tama Saddle which was the original home of Taranaki.

Það er óhætt að segja að fjallið gnæfir yfir öllu öðru hér á þessu svæði og er mjög tignarlegt að sjá. Það gýs að jafnaði á hundrað ára fresti, með stórgosi á 500 ára fresti. Það er löngu kominn tími á það, en það eru víst 200 ár frá síðasta gosi! Það hefur farið vel um okkur á mótelinu hérna í Hawera og gott að komast í sundlaugina hinum megin við veginn. Strandvegurinn suður og vestur af fjallinu er kallað Surf Highway og þykir einn besti staður Nýja Sjálands fyrir brimbrettaiðkun. Við kíktum á Opunake ströndina og eyddum þar jóladeginum í sandkassaleik!

Jól 2009

Þá erum við kominn til Hawera þar sem við ætlum að halda upp á jólin þetta árið. Þetta er 10 þúsund manna bær sem hefur byggst upp í kringum kúabú og mjólkuriðnað og svo er gasvinnsla ekki langt fyrir utan ströndina líka. Við erum á góðu móteli og hinum megin við götuna er leikvöllur og sundlaugin þar sem við vorum daglegir gestir. Jólamaturinn var svolítið öðruvísi þetta árið þar sem ekki var hægt að ná í hangikjöt eða annan matarkost sem við erum vanari, en við fengum rosagóða nautasteik hjá slátraranum sem við elduðum með gómsætu meðlæti. Svava gerði Waldorfsalat, við brúnuðum kartöflur og á endanum varð þetta hin mesta veislumáltíð. Við tókum með okkur lítið gerfijólatré sem krakkarnir skreyttu samviskusamlega, en það var ótrúlegt hvað hægt var að koma miklu skrauti fyrir á þessu litla tré, sem á endanum sást lítið í þegar búið var að raða pökkunum í kringum það. Við notuðum líka tækifærið og bökuðum annan skammt af ,,vondu kökunum" og krakkarnir hjálpuðu mikið til við það. Annars er það nú alltaf þannig að það skiptir ekki máli hvar maður er þegar haldið er upp á jólin, heldur hverjum maður er með og við höfðum það mjög fínt á jólamótelinu okkar.

Jól á ferð og flugi

Þegar öllum jólatónleikum, skólalokum og boðum var lokið pökkuðum við öllu viðlegudótinu okkar niður og héldum af stað í átt til Hawera. Við keyrðum fyrsta daginn til Kaikoura og gistum þar í tjaldi sem krökkunum þótti ekkert smágaman. Þau hjálpuðu til við að setja upp tjaldið svona til að byrja með en misstu fljótt áhuga á því, enda fljót að finna alls konar leynistaði til að leika sér á í staðinn. Daginn eftir keyrðum við svo til Picton og gistum aftur í tjaldi þar og tókum svo ferjuna yfir til Wellington. Það var haugasjór á leiðinni og mikið af sjóveiku fólki um borð. Sem betur fer var þó trúðurinn sem var að skemmta börnunum ekki sjóveikur en það er ekki ólíklegt að hann hefði fengið meiri hlátrasköll ef veðrið hefði verið skárra. Við keyrðum svo áfram til Kapiti Coast sem er um klst norður af Wellington og gistum eina nótt á móteli áður en við ókum svo til Hawera þar sem við verðum um jólin.